Ik dacht dat afvallen de oplossing was.. en kwam erachter dat het juist het probleem is.

De eerste keer was ik nog geen 16, dat weet ik nog, want ik had toestemming nodig voor mijn sportschool abonnement. Ik wilde naar de fitness om strakker te worden. Hield het natuurlijk niet lang vol, maar hier begon het al.

Afvallen.

Dik ben ik nooit geweest, wel ‘wat stevig’ zoals mensen dat dan leuk zeggen. Pas je op? Je wordt wel een beetje stevig. Met mijn maat 36-38 natuurlijk dikke onzin, maar goed.

Vanaf dat sportschool abonnement is gezond (en weinig) eten altijd iets geweest waar ik in mijn hoofd wel mee bezig was. Ik heb zelfs een lange tijd mijn brood op school weggegooid, waar mijn moeder natuurlijk achter kwam. En echt – ik was toen super slank dus geen idee waarom ik dit deed.

Op mijn 20e besloot ik écht af te gaan vallen. En dat deed ik ook. Tot ik 55 kilo woog en 11 keer per week sportte.

Toen ik een kantoorbaan kreeg, begon ik pas echt wat aan te komen. We hebben het nog steeds over een prima gewicht, volgens BMI misschien iets te zwaar, maar niks geks. Ik was zelf doodongelukkig. Ik voelde me niet fijn in kleren, schaamde me voor mijn dikke benen en billen en daar móest ik wat aan doen. Met succes.. soort van.

 

Ik at volgens een héél streng eetschema, helemaal ‘clean’.

Eiwitshakes en zware trainingen in de sportschool waren de normaalste zaak van de wereld.

Het resultaat? 55 kilo (ik ben 1.64) en een vetpercentage van 18%. En ik zal je vertellen, dat is weinig voor vrouwen. Al ziet iedereen er anders uit. Ik wilde 12%, dus ik was nog te dik. Terwijl ik een taille had van 60cm en m’n dikke billen ineens in een maat 34 pasten.

Mijn dieetdieptepunt kwam dus toen ik 55 kilo woog, 11 keer per week sportte en mezelf nog niet goed genoeg vond. Ik besefte me toen dat het zo niet door kon. Maar mijn wereld viel daardoor soort van uit elkaar en ik raakte de balans volledig kwijt.

Ik had geen balans meer en kon de ene dag super gezond eten, terwijl ik een andere dag alle kastjes één voor één open trok. De ene week sportte ik 5 keer en dan weer 3 weken helemaal niet. Ik voelde me slecht, kreeg toen ook nog de diagnose van Colitis Ulcerosa, was altijd moe, en nouja.. ik móest het dus wel anders gaan doen. Want ik was op.

 

“Nu ben ik zwaarder, maar wel echt blij”

Het heeft lang geduurd voor ik mezelf terug vond. Een tijdje wilde ik toch weer afvallen, strakker worden. Het lukte niet. Ik gaf op. En dan gaf ik weer toe en probeerde ik het nog een keer. Tot ik éindelijk in zag.. diëten is niet wat ik nodig heb.

Ik focuste voor het eerst op mijn gezondheid. Ik at gezond (en ongezond) op een manier waar ik happy van werd en probeerde alle regels die ik ooit had gemaakt één voor één los te laten. Ik sportte heel lang niet, want het plezier was weg. En raad eens? Toen kwam de zin vanzelf terug! 

Toen ik kennis maakte met intuitief eten, was ik skeptisch. Eet wat je wil, wanneer je wilt en stop als je vol zit. Joe, dan word ik dik en eet ik nooit meer groente. Het bleek veel complexer dan dat, veel uitgebreider. Ik werd boos op de diëten, de dieetcultuur waarin we leven. En ik omarmde intuïtief eten. Ik ben nu veel zwaarder dan in mijn dieptepunt, toen ik zo slank was. Hoeveel precies, dat weet ik nieteens, want ik weeg me niet meer. De laatste keer woog ik zo’n 67 kilo en dat zijn dus 12 hele kilo’s meer dan toen. Het bewijst weer dat gewicht niks zegt over hoe je je voelt.

 

Wat mijn klanten van mij moeten weten

Ik ben soms (oke, best vaak) een beetje lomp en iets te eerlijk, dankzij mijn Noord-Hollandse directheid. Ik praat eerst en dan denk ik na.

Bedenk dan goed: dat is alleen maar omdat ik zo verdomd graag wil helpen. Ik wil ze zó graag zien slagen. Ik heb namelijk een gigantisch hart en sta écht keihard te juichen voor ieders succes. En als ik daarna echt nodig ben, dan ben ik er ook. Dan zeg ik niet ‘I told you so’.

Kom alleen niet met smoesjes aan, he. Daar trap ik niet in en ik word er ook gewoon heel moe van. Je wil iets. Take some responsibility.

Ik had er ooit ook een handje van, maar ik ben er nu achter dat je nergens komt in het leven als je altijd anderen de schuld geeft van je problemen. En ik wil wel ergens komen, dus ik houd mezelf nu regelmatig een spiegel voor. En ik vind dat we dat allemaal moeten doen.

Nog een paar dingen over mij die je zou weten als je me beter kent:

  • Ik begin na 4 jaar onder de rivieren wel een kléin beetje Brabants te praten. Sorry, ik heb echt mijn best gedaan om het te voorkomen.

  • Ben&Jerry ijs is mijn ultieme zwakte. Ik vind dit geweldig. Hoe meer toppings er in zitten, hoe beter. Ik eet gerust 1/2 bak op en daarna heb ik uiteraard buikpijn. Kan eigenlijk helemaal niet lekker tegen lactose, maar voor B&J heb ik dat over.

  • Ik was altijd liever lui dan moe. Ik heb ook geen idee hoe ik ooit 11x per week heb kunnen sporten.

  • Ik heb een zwak voor mooie, dure spullen. Mijn Chloé tas van 4 cijfers kocht ik in de Chloé boutique in Parijs en het is mijn grote trots en duurste bezit (alleen mijn hond en auto zijn duurder).

  • Stiekem heb ik best een zweverige kant en dat ontken ik heel hard. En eerlijk, er hangen inmiddels aardig wat ‘positieve affirmaties zoals ‘I deserve to live in abundance’ om mezelf en het universum te laten weten dat ik klaar ben voor een leven vol succes en plezier.

    Je weet maar nooit.. misschien is het geen onzin. Positieve self-talk is trouwens wetenschappelijk bewezen, dus dat is niet zweverig. Zie je, ik ontken het graag.

  • And yes, I do like pink.